4. Na moment.

Obudził się gwałtownie, oddychając ciężko. Nigdy nie miał problemów ze snem, był na tyle zorganizowany, że potrafił idealnie wyznaczać sobie czas na odpoczynek, jedzenie, głupoty i naukę. Tym razem coś zawiodło i nie wiedział co, znów nie wiedział, nienawidził niewiedzieć.

Mrugał gwałtownie, próbując zrozumieć gdzie właściwie jest i jakim cudem został w czyjejś sypialni – zazwyczaj uciekał zaraz po całej „zabawie”. Dopiero po chwili dotarło do niego, że przecież wyjechał do Grangerów.

- Świetnie – rzucił poirytowanym głosem i wyskoczył z łóżka. Wiedział, że to bez sensu, aby wstawać, ale nie mógł leżeć bezczynnie, nie potrafił. Przeszedł się po pokoju, jednak nie znalazł nic godnego zainteresowania, więc cicho wymknął się na korytarz i udał się na dół. Może znajdzie coś ciekawego… a może nawet będzie to alkohol? Nic nie wpływa tak dobrze na sen, jak szklanka whisky na dobranoc.

W kuchni paliło się światło, jednak nie usłyszał nawet szmeru, więc zatrzymał się, dalej próbując nasłuchiwać.

Stwierdził, że któreś z Grangerów musiało zapomnieć po prostu zgasić po sobie, więc po chwili nasłuchiwania wszedł bezszelestnie do kuchni. Jakie było jego zdziwienie, gdy zobaczył kujonkę, Herminę Granger, panią Prefekt Naczelną, Idealną-Uczennicę-Dumę-Domu-Lwa palącą papierosa przez lufcik w oknie. Zamarła, widząc go.

Wiedział, że jest przerażona jego widokiem, więc wyszczerzył się szeroko.

- No proszę… Jesteś taka inteligentna, Granger, a świadomie niszczysz swoje płuca. To… interesujące.

- Odwal się – mruknęła cicho i zgasiła papierosa w popielniczce. Jej ojciec palił od kilku lat, mimo tego iż jako dentysta miał całkowitą świadomość, jak źle wpływa to na organizm. Gdyby jednak dowiedział się, że jego ukochana córeczka popala… Hermiona wolała nie wiedzieć, jak mogłoby się to dla niej skończyć.

- Powiesz mu? – zapytała Ślizgona, przewidując w duchu jego odpowiedź.

Malfoy zmarszczył brwi. Odrobinę go zaskoczyła.

W Slytherinie nie praktykowano czegoś takiego jak donoszenie na kogoś, nieważne co by się nie działo. Jednak Granger, pochodząca przecież z prawego Domu Lwa musiała żyć na innych warunkach.

Ciekawe, czy oni w ogóle wiedzieli, czym jest impreza.

 - Dlaczego miałbym to zrobić?

- O, no nie wiem… Może dlatego, że mnie nienawidzisz?

Draco roześmiał się. W gruncie rzeczy to już dawno przyzwyczaił się do towarzystwa nadętej i wszystkowiedzącej Granger. Jej jedynym minusem była brudna krew i brudni rodzice… Którzy wydawali się normalniejsi od jego rodziny.

Był odrobinę zdezorientowany odkąd uścisnął rękę Johnowi. Granger musiała przecież opowiedzieć rodzicom jak bardzo ją gnębił i jak się z niej wyśmiewał. A ten facet… Cóż, sam Draco na jego miejscu dałby sobie w pysk. A John? Uśmiechnął się, uścisnął mu rękę…

Może przyjdzie i zabije go we śnie a teraz tylko sprawia pozory?...

- Malfoy, zadałam ci pytanie.

- Jak mi nalejesz whisky i nie będziesz kazała tłumaczyć dlaczego, to nawet Głupotter i Wiewiórki się nie dowiedzą.

- Ale… Dlaczego? – zapytała Hermiona, sięgając po szklankę.

- Ty jednak jesteś głupia, prawda? – zapytał z zainteresowaniem Malfoy, odrzucając do tyłu przydługą grzywkę. Dawno odstawił już wszystkie żele do włosów i zapomniał o próbach przygładzenia sterczącej czupryny. O czasach, w których nakładał na włosy tonę żelu oraz lakieru także wolał zapomnieć.

Gryfona oburzyła się i zniknęła w drzwiach kuchni. Malfoy westchnął cicho. Tyle mu z tego było, dostał szklankę.

Merlinie, chwal mugoli za ich szczodrość.

Oparł głowę o dłonie i popatrzył smętnie na pustą szklankę.

- Kobiety… Pff. Gryfoni… Jeszcze gorzej. Granger?... Pomocy.

- Niosę twoją pomoc.

Przed nim pojawiła się butelka jakiegoś mugolskiego trunku. Spojrzał na niego z zaciekawieniem, po czym skierował zdumione spojrzenie na dziewczynę.

- Dlaczego?

Wzruszyła obojętnie ramionami.

- Nie pytaj. To tylko umowa. Miłej nocy.

Zostawiła go samego z butelką. Jedynie przy drzwiach odwróciła się i poprosiła cicho:

- Nie wypij wszystkiego. To ulubiona butelka mamy.

Draco potrzebował momentu, by zrozumieć.

Ta urocza Jane Granger piła alkohol? Znaczy, nie urocza, ale taka normalna i w ogóle. Nie powinna pić alkoholu, była kobietą, nie miała problemów, była… zbyt ludzka. Miła. Ciepła. Pomocna.

Tacy ludzie nie mają powodu, by zapijać smutki. Albo myśli.

Chyba, że… No właśnie. Chyba, że piła na przykład wraz z przyjaciółkami, po lampce tego czegoś, albo wraz z mężem, leżąc na kanapie i oglądając te dziwne obrazki, które widać na ekranie tego czarnego pudła. Lewitozora? Czy jakoś tak.

Zaciekawiło go w jaki sposób poznali się państwo Granger. Czy wyglądało to tak jak u bogatych rodzin czarodziejskich? Przesiadywali tylko w swoich kręgach, a gdy odrobinę podrośli lub osiągnęli pełnoletniość mogli porozmawiać z rodzicami o tym, które małżeństwo będzie najkorzystniejsze? Zazwyczaj taka rozmowa ograniczała się do wysłuchania decyzji rodziców, a sam „zainteresowany” nie miał zbyt wiele do powiedzenia.

A może poznali się przez przypadek, wpadając na siebie w supermarkecie? John Granger zaprosił ją na kawę i z czasem zrozumieli, że są w sobie zakochani? I doszli do tego wszystkiego, do idealnej rodziny, majątku, bez niczyjej pomocy?

Draco zapatrzył się w szklankę i zaczął rozważać najróżniejsze opcje.

Co by było, gdyby urodził się jako mugol?

Merlinie, to byłoby straszne!

 Dość rozmyślań. Czasem należy przestać, od nadmiaru myślenia można narobić sobie tylko problemów, a on ma dość.

Dopił resztę trunku i już miał ruszyć do pokoju, gdy zdał sobie sprawę, że nie może tak po prostu zostawić alkoholu na stole. Nie w tym domu.

Ale z drugiej strony co miał zrobić? Posprzątać?

- Domino – syknął w przestrzeń i po chwili zmaterializował się przed nim przeciętny skrzat domowy. – Posprzątaj to.

- Tak jest, panie.

Piskliwy głos skrzata poniósł się po kuchni, a Draco wzdrygnął się. Ostatnie czego chciał, to być przyłapanym na spożywaniu cudzego alkoholu w domu mugoli.

- Ciszej – warknął na skrzata i zaczął skradać się na górę. Nie usłyszał już z dołu żadnego dźwięku i z pewnością, że wszystko jest załatwione, mógł wreszcie zasnąć.

Obudził go dopiero krzyk pani Granger, wołającej na śniadanie.

Spojrzał na zegarek – dziewiąta rano, naprawdę?!

Kto normalny wstaje o dziewiątej, gdy nie ma nic do zrobienia?

I jak bardzo nieludzkim trzeba być, aby budzić o tej porze innych?!

Z jękiem protestu zwlókł się z łóżka i wpadł do łazienki, by nie spóźnić się za bardzo.

John Granger uśmiechnął się do swojej córki, obserwując jak dziewczyna niemalże pochłania kolejnego tosta. Cieszył się, że jadła. Gdy było jej smutno bądź miała problemy, miała tendencję do opuszczania posiłków. Potrafiła nie jeść przez dłuższy czas, dopóki nie zrobiło jej się lepiej lub nie wpadła na wyjście z sytuacji.

Podejrzewał, że za postawą jedzącej Hermiony stoi młody blondyn, który aktualnie z zainteresowaniem wpatrywał się w telewizor. Hermiona zapewne za wszelką cenę chciała pokazać mu, że mimo „brudnej” krwi ma idealną rodzinę. Było to odrobinę głupie, jednak dopóki odciągało myśli jego córki od pogrzebu nie miał o to pretensji.

- Może wyjdziecie dziś na spacer? – zaproponował córce, która zamarła i wlepiła w niego przerażone spojrzenie.

Draco zakrztusił się herbatą.

On ma iść na spacer z Granger?... Po mugolskiej ulicy?

Alleluja, oto nadchodzi sądny dzień!

- Ale… po co? – zapytała Hermiona, z lekkim strachem zerkając na arystokratę.

Spokojnie, Granger, przecież cię nie zabiję…

- Do nas niedługo przyjdą goście, będą pewno rozmawiać o babci – powiedziała cicho Jane. – Jeśli mam być szczera, to nie chcę żebyś przy tym była. Nie jest jeszcze tak zimno, w domu będziecie się nudzić. Idźcie na dwór.

Draco Malfoy wyglądał na zdumionego.

Idźcie na dwór?

A gdzie – siadajcie do nauki?

Albo chociaż – idźcie do pokoju i macie udawać, że was nie ma. A potem zejdziecie na dół i się ładnie zaprezentujecie gościom.

- Dobrze.

Jego zdumienie osiągnęło chyba najwyższy poziom.

Granger się zgodziła.

Od dwóch godzin spacerowali po obrzeżach, nie wiedząc za bardzo, co ze sobą zrobić. Nie mieli wspólnych tematów, a nawet jeśli mieli to i tak o tym nie wiedzieli. W milczeniu obserwowali okolicę, od czasu do czasu wzdychając ze zniecierpliwieniem. Po pewnym czasie jednak Draco przystanął, wpatrując się w boisko, na którym grupa chłopaków grała w piłkę nożną.

- Jak można w to grać na ziemi? – zapytał, nie kryjąc nawet pogardy w głosie. Gra, w której są jakiekolwiek piłki powinna toczyć się w powietrzu, wśród chmur, na miotłach.

- Jak można w to grać w taką pogodę? – zapytała za to Granger, splatając ręce. Mimo płaszczyka i tak odrobinę zmarzła i podziwiała Malfoya za to, że nie zatrząsł się ani razu.

- Bez problemu. A teraz… Wytłumacz mi to – zażądał, wskazując ręką na boisko. – Dlaczego oni nie latają?

Gryfonkę na moment zatkało.

Wiatr zmierzwił jej włosy, a raczej coś, co powinno być włosami, a w gruncie rzeczy było po prostu jakąś plątaniną brązowych loków z rudymi refleksami. Zaróżowione zdrowo policzki drgnęły, gdy dziewczyna w próbie powstrzymania śmiechu przygryzła je mocno. Nie zapanowała jednak nad sobą dostatecznie i na jej ustach zabłąkał się lekki uśmiech.

- Czym ja cię rozbawiłem, Granger?

Szczerze zdumienie w głosie Ślizgona sprawiło, że Hermiona roześmiała się. Głośno, szczerze i krótko.

- Jesteś nienormalna – orzekł stanowczo Draco i odwrócił się do niej plecami, kierując kroki w stronę grupki chłopaków. Nie chciał na nią patrzeć, bo też by się roześmiał. Nie chciał się roześmiać, bo to by oznaczało, że można się z nią porozumieć tak samo jak z Cecilie. Zaprzeczyłoby to wszystkiemu, co wmawiali mu rodzice i rodzina, zburzyłoby jego ład świata, a tego wolał uniknąć.

- Co ty robisz? – syknęła, poważniejąc od razu, gdy dostrzegła, że młody Ślizgon kieruje się w stronę boiska. – Nie waż się tylko ich pytać, dlaczego nie latają!

- Bo?!

- Bo to mugole, ty idioto! JAK mają latać?!

Blondyn zamarł.

Zapomniał, że znajduje się na obrzeżach Londynu, a nie w jakiejś zwykłej miejscowości, w której mieszają czarodzieje. Nie przywykł do tego, że musiał się ukrywać z byciem tym, kim jest.

- Nazwałaś mnie idiotą – zauważył chłodno.

- Naprawdę tylko to usłyszałeś?... Poza tym, zachowałeś się jak skończony idiota.

Mierzyli się gniewnymi spojrzeniami, a ich szaliki zaczęły tańczyć na wietrze. Po dłuższej chwili Hermiona spuściła wzrok. Ciężko było wytrzymać spojrzenie stalowoszarych tęczówek.

- To co teraz? – zapytał Draco.

Ciągle pamiętał rozmowę ze Snapem, Dumbledorem i McGonagall. Dla Granger jego zachowanie mogło wydawać się dziwne, ale nigdy w życiu nie chciał przeżyć kolejnej umoralniającej rozmowy z opiekunem swojego domu. Jeszcze nigdy w życiu nie słyszał takiej furii w głosie profesora, który strofował go, gdy użył słowa „szlama”. Musiał być miły dla Granger. Musiał się starać.

I nie miał innego wyjścia.

- Chciałam zaproponować, żebyśmy poszli na herbatę, ale boję się, że zapytasz kelnerkę, dlaczego nosi tacę zamiast użyć zaklęcia lewitacji…

- Daj spokój – warknął ze złością. – To nie moja wina, że nie jestem przyzwyczajony do życia w takim środowisku, okej? Nigdy nie miałem do czynienia z mugolami.

- Nigdy…?!

- Nie. Jakoś tego nie potrzebowałem, teraz też tego nie potrzebuję. Ale jeśli trzeba, to nie muszę mówić o Hogwarcie ani o moim życiu. Tylko zaprowadź mnie gdzieś, gdzie dostanę albo herbatę alb Ognistą.

- Mugole nie mają Ognistej, Malfoy. I nie będziesz pił alkoholu.

- Jesteś nieludzka.

- Usłyszeć to od osoby takiej jak ty, niesamowite uczucie – parsknęła Granger i pomiędzy nastolatkami ponownie nastała cisza. Ponownie mierzyli się gniewnymi spojrzeniami i ponownie Gryfonka jako pierwsza spuściła wzrok.

- Mam pomysł – mruknęła zrezygnowanym tonem. – Zapomnij na te kilka dni, że jesteś wielkim Malfoyem, postrachem Hogwartu, a zacznij być normalnym chłopakiem. Zero magii, zero gadania o tym, wywyższania się, traktowania mnie z góry, żadnych głupich tekstów. Jakby zaczęcie od początku, chociaż na moment. Ja też będę zachowywała się lepiej.

Potrzebował chwili, aby to przemyśleć.

- Na moment  – potwierdził w końcu.

W następnej chwili po raz pierwszy w życiu uścisnął dłoń Hermionie Granger.

- Ten koleś znów się na ciebie gapi – zauważyła ze znudzeniem Raven DeGraw, przechylając odrobinę rudą głowę w prawą stronę. Cecilie odwróciła się gwałtownie, mierząc rozbawionym spojrzeniem bruneta ze Slytherinu. Wiedziała o nim dość, by trzymać się od niego z daleka. Nawet Draco, który podobno był jego przyjacielem, ostrzegał ją aby uważała. Podobno pan Zabini był istnym pożeraczem serc. Jakkolwiek źle to nie brzmiało.

- I co z tego? Mamy zaraz sprawdzian z transmutacji, a ty mi o jakichś kretynach. Weź się w garść, DeGraw.

Ruda roześmiała się i wróciła do powtarzania materiału. Nigdy nie miała problemu z transmutacją, w przeciwieństwie do Cece. Black uważała to wszystko za szalenie interesujące, ale za nic nie mogła zapamiętać teorii. A bez teorii nie umiała niczego przełożyć na praktykę i po każdych zajęciach wychodziła z sali wściekła.

Razem były dobre z eliksirów, chociaż ich sposoby przyrządzania magicznych mikstur różniły się niesamowicie. Raven z wyczuciem i smakiem dodawała dodatki, instynktownie wiedząc ile czego powinna gdzie wsypać i wrzucić oraz w jaki sposób zamieszać. Natomiast Cece robiła każdą rzecz na oko, wiadomo było, że żadna z niej będzie pani domu, kucharka ani mistrzyni eliksirów. Co prawda szans na otrucie nikogo nigdy nie miała, jednak zdarzało jej się wysadzić kociołek w powietrze poprzez swoje eksperymenty w eliksirach. Po prostu była ciekawa efektów.

Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja z historii magii. Raven nawet się na nią nie zapisała, natomiast Cece niemalże z szaleństwem czytała o wojnach goblinów z czarodziejami, o historii założycieli Hogwartu, o wielkiej walce Dumbledore’a z Grindewaldem oraz wielu Turniejach Trójmagicznych. Dzięki jej zamiłowaniu do historii była kluczową postacią w próbach rozwikłania zagadki z przeszłości Raven.

- Mam to w dupie – oświadczyła rozeźlonym głosem Black. Odrzuciła do tyłu jasnego kucyka i z hukiem zamknęła książkę. Kilka osób podskoczyło, patrząc na nią z oburzeniem. – I tak dostanę co najwyżej Zadowalający, wolę zająć się czymś bardziej pożytecznym… Albo relaksującym.

- Jeśli chcesz, możesz zająć się genealogią szlachetnych rodów… - poprosiła cicho Raven, podsuwając jej opasły tom pełen koligacji czarodziejów, drzew genealogicznych oraz wyjaśnień.

Cecilie przeciągnęła się, wyjęła czysty pergamin i otworzyła książkę. Wiedziała, że znajdzie to, czego tak długo szukały i wiedziała, że razem z Raven wszystko rozwiążą.

Potrzebowały tylko wiedzy, historii, dostępu do książek… i Hogwartu.

Blaise Zabini spojrzał po raz kolejny z rozdrażnieniem na dwie Krukonki siedzące w bibliotece. Nie rozumiał jakim cudem go ignorowały. Oczywiście, zaraz po Gryfonkach, to Krukonki najtrudniej było wyrwać, zawsze miały w głowie naukę i potrafiły wyciągać wnioski z błędów innych dziewczyn, z którymi się umawiał. Po jakimś czasie jednak dawały się na wszystko złapać, będąc pewnymi, że one nie są tak naiwne.

Zawsze były.

- Nie radzę, Zabini.

Pogardliwy głos Dafne Grenngrass wyrwał go z zamyślenia.

- Odczep się, Dafi.

Ładna brunetka z Domu Węża skrzywiła się.

- Dobrze wiesz, że Draco cię zabije, jeśli zbliżysz się do którejś z nich. Poinformował o tym dość wyraźnie zanim wyjechał. W ogóle, gdzie on jest?

- Podobno szuka matki – mruknął Zabini nie spuszczając czujnego wzroku z blondynki. Wiedział, że to kuzynka jego najlepszego przyjaciela. I wiedział, że jego przyjaciel będzie próbował go zabić, ale po prostu nie mógł się powstrzymać. Była taka… naturalnie inna. Zupełnie jakby naprawdę miała go gdzieś.

- A Granger szuka jego matki razem z nim? Daj spokój, nie pieprz, Blaise.

- O czym ty mówisz? – Zdumione i ogromne, zielone oczy Ślizgona oderwały się wreszcie od panny Black i przeniosły na pannę Greengrass. Dafne odrzuciła ciemną grzywkę i uśmiechnęła się z wyższością.

- Tego samego dnia, jak wyjechał Draco, zniknęła Granger. Mogę się założyć, że wrócą tego samego dnia.

- Głupia jesteś, jeśli sądzisz, że są gdzieś razem. – Blaise parsknął śmiechem. Zbyt dobrze znał nastawienie swojego przyjaciela do Kujonicy. Każdy zbyt dobrze je znał. Sugerowanie, że jest gdzieś razem z nią było tak samo inteligentne jak stwierdzenie, że gajowy Hagrid jest tak samo wykwalifikowany jak Minister Magii. – Naprawdę, myślałaś, że pojechali gdzieś razem? Może na romantyczną wycieczkę, na Majorkę? Poza tym… Z tego co mi wiadomo, to twoja urocza, młodsza siostrzyczka chyba niedługo będzie zaręczona z naszym kochanym Smokiem.

- Wątpię. – Dafne wydęła usta, rozglądając się po bibliotece. Przyłapała kilku chłopaków, którzy obserwowali ją uważnie. Zmarszczyła brwi, a w jej wzroku pojawiło się coś na kształt samozadowolenia pomieszanego z irytacją. – Astoria twardo kłóci się z rodzicami, że nigdy nie wyjdzie za Malfoya.

- Jest lesbijką? – zapytał z żywym zainteresowaniem Blaise, a w jego głowie od razu pojawiły się przeróżne, sprośne obrazy.

- Cham i prostak jesteś, Zabini – odpowiedziała zimnym głosem Greengrass i ponownie odrzuciła z oczu wiecznie opadającą grzywkę. – Nie, Astoria nie jest lesbijką. Po prostu nie chce wyjść za Draco.

- Każda by chciała być jego żoną.

- Astoria nie. Ona chce… Nie wiem. Nie chce kontynuować tradycji i doprowadza moją rodzinę do pasji godnej Grindewalda. Naprawdę. Cały dom postawiła na nogi, gdy usłyszała, że jest w ogóle plan wydania jej za Malfoya. Poza tym… Mam dziwne wrażenie, że Draco też się nie będzie palił do tego pomysłu.

- Draco zrobi to, co Lucjusz mu każe.

- Lucjusz nic mu nie rozkaże, ty idioto – warknęła Dafne. – Czy ty naprawdę niczego nie widzisz? 

Gdy brunet pokręcił głową, dziewczyna westchnęła. Ktoś musiał uświadomić mu, jak wygląda sytuacja.

- Wojna się skończyła. Jakbyś nie wiedział, to wasi ojcowie nie szukają Narcyzy Malfoy aby ją ukarać. Oni chcą ją odzyskać. Ani Lucjusz ani twój ojciec nie są pod działaniem Imperiusa. Już nie. Gdybyście nie byli takimi tępymi, zapatrzonymi w siebie idiotami, to byście zauważyli, że to są inni ludzie.

Blaise milczał, a jego spojrzenie ciemniało coraz mocniej. Nie lubił rozmawiać o ojcu, a przedstawianie go w świetle pokrzywdzonego, który nie decydował za swoje czyny zdecydowanie mu nie pasowało.

- Niech to do ciebie dotrze, tłumoku – powiedziała stanowczo Dafne i uśmiechnęła się, ponownie wyglądając niczym urocza, słodka dziewczynka. – I radziłabym ci skupić się na rodzinie, nauce i twoim przyjacielu, który na pewno wyjechał gdzieś z Granger, zamiast szukać powodu by dostać od niego w twarz za próby poderwania Cecilie Black.

Blaise został sam.

W momencie, w którym Zabini rozważał słowa Dafne Greengrass, Draco Malfoy na moment zapomniał o swoim pochodzeniu i, dzierżąc w dłoniach kubek herbaty, po prostu się śmiał.

__________________________

Przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. 

Miałam pisać regularnie, naprawdę, miałam. Ale ... cóż.

1. Matura - jestem naprawdę do tyłu z materiałem, nie spodziewałam się, że będę miała tyle problemów. Serio dużo się uczę.

2. Sprawy osobiste - uwierzcie mi, nie chcecie wiedzieć, przez co teraz muszę przechodzić. Oddałabym bardzo wiele, żeby moim największym osobistym problemem był problem z chłopakiem, czy coś. 

3. Nie zachęcało mnie to, co widziałam, gdy wchodziłam na bloga. Mało wejść, żadnych komentarzy... Poddałam się.

A teraz? Karolina zrobiła mi grafikę, za co serdecznie jej dziękuję! No i zmotywowała do pisania, rozesłała adres Dramione w różne miejsca i jakoś powoli mam nadzieję, że może jednak to jakoś ruszy? 

Ten rozdział powstał jakby dla Karoliny. Za to, co zrobiła. Dziękuję, raz jeszcze.

A teraz... Mam nadzieję, że Wam się spodoba. I że niedługo znów coś dodam. 

Do następnego! :)